Ik was op, Dacht: dit wordt weer zo’n dag. en toen zei een vreemde iets wat ik nooit meer vergeet!

Afgelopen weekend ging ik met mijn zussen naar de sauna – een traditionele zusjes-uitje, vol gelach en ontspanning. Althans, dat was de bedoeling. Maar die ochtend voelde ik me onzichtbaar en zwaar. Alsof er een laagje mist om me heen hing. Ik dacht: "Cut the crap en geniet van vandaag."

Bij de balie checkten we in. Mijn zus regelde alles, ik stond er een beetje bij, mijn gedachten elders. Tot de medewerkster, die tot dan toe vooral met mijn zus had gesproken, me plots aankeek. Haar blik was niet te pijlen, en er lag iets urgents in.

"Sorry," zei ze, "ik moet dit echt even zeggen... Ik hou zóveel van God."

Er volgde een pauze. Mijn hart sloeg een slag over. Waar gaat dit heen?

Toen vervolgde ze: "En God houdt van jóú."

Het gekke? Ik had állerlei reacties verwacht. Misschien een geïrriteerde opmerking (ik was wat afwezig), of iets over de reservering. In plaats daarvan kreeg ik een zin die rechtstreeks mijn hart binnenkwam. Alsof de zon ineens doorbrak op een bewolkte dag.

Die dame wist niet hoe ik me voelde. Ze kon niet weten dat ik die ochtend had gedacht: "Als ze nu iets negatiefs zegt, barst ik in tranen uit." Maar ze sprak wél, en haar woorden waren precies het tegenovergestelde van wat ik vreesde. (zoals wel vaker gebeurt)

Soms komen de mooiste bemoedigingen uit onverwachte hoeken. Een wildvreemde die iets zegt, een toevalstreffer, een zin die blijft hangen. Die dag leerde ik: het universum (of God, of het leven) fluistert vaak zachtjes... tot het iemand nodig heeft om het hardop uit te spreken.

Dus hier is mijn dankjewel aan die baliemedewerkster. Voor het durven delen van wat in haar hart zat, op het perfecte moment. En mijn vraag aan jóú: wanneer sprak jij iets uit dat voor een ander een geschenk bleek te zijn? 💬✨

Laat het me gerust weten via een DM op instagram of via de mail!